Schelpen in Golden Fiction. Een nalatenschap 2010 – 2013
Mijn moeder rookte nooit schelpen, maar wel jarenlang Golden Fiction sigaretten. Ze verzamelde schelpen, stenen, mineralen… en stopte ze in dozen en doosjes, in sigarenkistjes: Spikkeltjes van Willem ll. Daarnaast bewaarde ze ook alles wat ze niet kon weggooien, omdat het dierbaar was, of waardevol, of nog bruikbaar, omdat het van ons, haar kinderen, was en ze niet het recht had het weg te doen, omdat het nog uitgezocht moest worden, veel moest nog worden gedetermineerd.
Mijn moeder is kort na haar 95ste verjaardag, eind 2012, overleden in een verpleegtehuis. Ze heeft mijn vader 33 jaar overleefd, even lang als het huwelijk dat ze met hem heeft gehad.
Vanaf het moment dat duidelijk werd dat wij, de kinderen, het huis moesten gaan leegruimen voor de aanstaande verkoop, ben ik begonnen met het fotograferen van dingen die binnen korte tijd zouden verdwijnen. Als lid van de familie moest ik meebeslissen hoe alle spullen te verdelen, als fotograaf wilde ik alles zolang mogelijk in huis houden. Vanaf het moment dat het huis te koop werd gezet nam de druk verder toe. Toen het huis werd verkocht was er geen houden meer aan: veel verdween voordat ik er iets goeds mee had kunnen doen. Het was niet anders.
De amateur op avontuur: hoe maak je interessante beelden van alledaagse, verouderde dingen? Ik omhelsde het toeval. Zo vond ik gaandeweg de dit-op-dat serie uit: voorwerpen die feitelijk niets met elkaar te maken hebben, behalve dan dat ze in dit huis zijn aangetroffen, samenbrengen in een kader. Ik voelde me soms een historicus die verbanden legt met overgebleven voorwerpen uit een tijd waarvan de kennis grotendeels verdwenen is.
Ik strooide spelden uit over een foto van de kroonprinses en bedekte haar gezicht met vingerhoeden en voelde dat het klopte. Zeker toen ik me enige tijd later opeens herinnerde dat mijn vader altijd in een van de revers van zijn colbert een speld had. Hij gebruikte die speld om in zijn oor te peuteren, met de kopse kant. Ik strooide de schelpjes van alikruiken (krukels) uit over een foto van de koningin die Zeeland bezocht in de tijd van de watersnoodramp, krukels die vaak werden gegeten bij ons thuis. Ze worden net als mosselen gekookt. De huisjes worden met een speld van hun dekseltje ontdaan, waarna de speld het diertje uit de schulp trekt en naar de mond brengt.
Dit weekend, het huis is nu vrijwel leeg, ga ik oesterschelpen met medische encyclopedieën combineren.
De koper van ons huis bleek een nare man te zijn, die niet over de brug kwam met het afgesproken koopbedrag. De rechter die binnenkort uitspraak doet in deze kwalijke zaak, heb ik niet verteld dat de man mij heeft gehinderd in het verder ontwikkelen van dit opwindende project. Ik vind een bijl en een gebreide onderbroek, leg ze op een dunne wollen deken. Ik maak een foto en voel mijn wraakgevoelens afnemen.
Spikkeltjes van Willem ll. Nadat mijn vader in 1970, hij was toen 50, een hartaanval had overleefd, mocht hij geen sigaretten meer roken. Hij besloot daarom over te stappen op af en toe een sigaartje. Dat heeft hij tot 1979 kunnen doen. De spikkeltjes waren veruit favoriet. Bij het leegruimen van het huis vonden we pakweg honderdvijftig kistjes. Zou mijn moeder ze allemaal hebben bewaard?
Op internet is niets te vinden over deze sigaar. Wel blijkt Spikkeltje een lijstermeisje te zijn uit een sprookje van Annie M.G. Schmidt. Het meisje dat uit een ei geboren wordt heet eigenlijk Gloriandarina, net als mijn vrouw. Wanneer het meisje, eenmaal opgegroeid, in het najaar de lijsters ziet vertrekken sluit ze zich aan en vliegt mee. Die drang te vertrekken naar het zuiden herken ik ook in mijn vrouw.
De schrijfster is in Kapelle geboren net als mijn vader, net als ik. De toverheks uit het sprookje woont in een perenboom. Op de plaats waar nu in Kapelle een Annie MG Schmidt wijk wordt gebouwd stonden heel heel veel appel- en perenbomen.
De heks gaf het ei aan de koningin die het ei moest uitbroeden in de boom naast de hare, een lindeboom. Die linde is er nog, staat aan de Oude weg naar het Stomme Kruis.
This translated text is the beginning of the longer Dutch text . The entire text will be translated later. Please be patient. It may take a while.
Isabella’s Golden Fiction. A legacy. 2010 – 2013
My Mother never smoked shells, but for many years Golden Fiction cigarettes. She collected shells, stones, minerals … and put them in boxes and small boxes, in wooden boxes for cigars: Willem ll. She also saved many other things she could not throw away, because they were dear, or valuable, or useful, because they were ours, her children, and she was not entitled to get rid of them; because they still had to be sorted out. My mother died in a nursing home, at the end of 2012, she was 95. She outlived my father 33 years, just as long as their marriage lasted.
From the moment, in 2011, that we, the children, started to clear out the house for the upcoming sales, I started photographing objects that were on their way to disappear. As a member of the family I was involved in deciding how to divide, as a photographer I wanted to keep everything as long as possible in the house. As soon as the house was sold, there was no stopping: many things disappeared before I could have done something good with them.
How to create interesting images of everyday, obsolete things? I embraced coincidence. I discovered a series which I called this-on-that : articles which actually have nothing to do with each other, except their presence in the house, put together in a frame. A new reality. I felt like a historian who makes new connections with remaining objects from a time of which knowledge had largely disappeared.
Isabella’s Golden Fiction | thumbs