Funen en verder de stad in | Funen and further into town. Amsterdam, 2009 – 2013
Soms weet je niet hoe je kijken moet, alsof je je ogen om moet klikken, als een sinaasappelschil. Enige jaren geleden overkwam me dat toen ik een nieuwe wijk bij mij in de buurt bezocht: Het Funen.
Over de Cruqiuskade lopend aan het eind van de middag vielen mij in deze nieuwbouw vooral de kleurige hallen op, zes of zeven, met alleen de deuren naar de lift. Ze zijn zo ruim dat men bedacht er een boom of een plant van flink formaat in te zetten. Aan het eind van de middag schijnt de laagstaande zon over de kade, waardoor de reflectie nog meer verhindert rustig naar binnen te kunnen kijken. Om te zien wat je wilt zien is er een samenwerking nodig tussen de hersenen en de ogen, desnoods met een stap opzij, of iets door de knieën te gaan.
Een fotocamera heeft geen hersenen, moet dus instructies krijgen van de fotograaf. Dan pas realiseer je je wat je doet als je ergens naar binnen wilt kijken: je zoekt in die jungle van reflecties de donkere delen op, de schaduwkanten van de bomen en gebouwen achter je. Het oog trekt naar die donkere delen omdat de lichte delen overbelicht zijn, dat ziet het oog niet graag. Hoe moet je zoiets fotograferen, is dat wel te doen? Ik ben dit gaan onderzoeken. Met mijn camera op handbediening stelde ik scherp op wat ik wilde zien: de bomen, planten binnen in de hal, ondanks de overbelichting.
Gaandeweg stond ik mezelf meer toe, zolang binnen en buiten maar met elkaar werden verenigd.
This text is going to be translated into English. Please be patient. It may take a while.
Funen en verder de stad in | Funen and further into town. Amsterdam / thumbs